Πολλές φορές όταν ήμασταν παιδιά συχνά οι γονείς μας, μας έλεγαν τι κάνουμε, πώς να το κάνουμε ή να μην το κάνουμε, μας έλεγαν ότι είμαστε μικροί και όταν θα μεγαλώσουμε θα μπορούμε να εκφράζουμε τη γνώμη μας, μας έλεγαν σε ποιόν να μιλάμε ή όχι, τι να απαντάμε, τι είναι επιτρεπτό και τι όχι, ενώ όταν θυμώναμε μας έλεγαν ότι δεν κάνει να θυμώνουμε, όταν φωνάζαμε, ότι δεν κάνει να φωνάζουμε και ούτω καθεξής.  

Το αποτέλεσμα ήταν ότι κάποιοι από εμάς μεγαλώνοντας μάθαμε να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, να μην εκφέρουμε διαφορετική άποψη, να θεωρούμε ότι οι ανάγκες των άλλων έχουν περισσότερη σημασία και προτεραιότητα από τις δικές μας ανάγκες κλπ. και χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να εντοπίσουμε και να θεραπεύσουμε τα παιδικά τραύματά μας. Τι θα γινόταν όμως εάν οι γονείς μας, άκουγαν αυτό που είχαμε να τους πούμε χωρίς κριτική, αλλά με αγάπη και διάθεση για κατανόηση; Τι ενήλικες θα ήμασταν σήμερα;

Κάνοντας δικά μας παιδιά, βρεθήκαμε πάλι στην παιδική μας ηλικία, να βιώνουμε τα ίδια ή παραπλήσια συναισθήματα. Γίναμε και εμείς ξανά παιδιά, όμως αυτή τη φορά υπεύθυνοι για την ανατροφή των δικών μας παιδιών. Εννοείται ότι δεν θέλουμε με τίποτα να επαναλάβουμε τις συμπεριφορές των γονιών μας, αλλά από που να ξεκινήσουμε; 

Ας τα πάρουμε από την αρχή, και ας σκεφτούμε πως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται οι γονείς μας. 

Επειδή τα παιδιά κατοικούν σε ένα μικρό σώμα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν το σεβασμό μας. Είναι άνθρωποι ακριβώς σαν και εμάς τους ενήλικες, με ένα πολύπλοκο σύστημα αντίληψης και συναισθημάτων που συνεχώς αναπτύσσεται. Εάν δεν τους δείχνουμε σεβασμό, μαθαίνουν ότι δεν αξίζουν ως άνθρωποι και αργότερα θα αφήνουν να τους συμπεριφέρονται ανάλογα, κάτι που δεν θα θέλαμε καθόλου για το παιδί μας. Κατέβα στο ύψος των ματιών του παιδιού σου και δείξε του ότι αξίζει την προσοχή και την εκτίμησή σου. 

Συχνά, όταν το παιδί μας, μας διηγείται κάποιο θέμα που το απασχολεί, χωρίς να το συνειδητοποιούμε απαντάμε αμέσως, είτε του δίνουμε κάποια συμβουλή για τι πρέπει να κάνει, χωρίς όμως αυτό να μας την έχει ζητήσει. Αυτή μας η αντίδραση, από τη μια διακόπτει τη ροή της σκέψης του παιδιού και από την άλλη δεν του αφήνει το χώρο και χρόνο για να επεξεργαστεί την κατάσταση και τα συναισθήματά του και να βρει μόνο του λύσεις στα προβλήματα του. Μεγαλώνοντας θα θεωρεί τον εαυτό του ανίκανο να διαχειριστεί καταστάσεις και θα απευθύνεται σε άλλους για να ερμηνεύσει τα συναισθήματά του. Άφησε το παιδί να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του χωρίς να το διακόπτεις και εάν σου ζητήσει τη γνώμη σου, μόνο τότε του τη δίνεις. 

Πηγή φωτογραφίας: https://raisingchildren.net.au/ 

Τα παιδιά μας δεν είναι δοχεία που τους βάζουμε πληροφορίες και γνώσεις, έχουν πολύ καλύτερη αντίληψη από τους ενήλικες και γνωρίζουν τις ανάγκες τους. Ακούγοντας υπομονετικά το παιδί σας, θα καταλάβεις τον τρόπο που θέλει να του μεταδίδεις τις γνώσεις και τις πληροφορίες που χρειάζεται για να πλοηγηθεί με αρμονία και ασφάλεια στην καθημερινή του ζωή. Ακόμα και εάν διαβάσεις όλα τα βιβλία γονεϊκότητας, ο καλύτερος δάσκαλος είναι το ίδιο σου το παιδί, που θα σε βοηθήσει να διευρύνεις ακόμη περισσότερο το τρόπο που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι τη ζωή. 

Τα παιδιά χρησιμοποιούν πολλούς τρόπους για να επικοινωνήσουν μαζί μας και πολλές φορές αυτοί οι τρόποι δεν είναι λεκτικοί. Παρατήρησε τη γλώσσα του σώματος του παιδιού σου και θα δεις ότι σου στέλνει διαρκώς μηνύματα επικοινωνίας. Όλα τα συναισθήματα βρίσκουν τρόπο να εκδηλώνονται στο σώμα μας, χαρά, θλίψη, πόνος, άγχος, ενθουσιασμός, ντροπή κλπ. Όταν σου μιλά το παιδί σου κοιτάξέ το στα μάτια και παρατήρησε τις εκφράσεις και τον τόνο της φωνής του. Μπορεί να θέλει να σου επικοινωνήσει πολλά περισσότερα από αυτά που σου λέει. Άφησέ του το χώρο, ώστε να νοιώσει ασφάλεια για να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του. 

Πηγή φωτογραφία: https://www.yalemedicine.org/

Τέλος μην περιμένεις από το παιδί σας να έρθει σε ηλικία που θα μπορεί να επικοινωνήσει λεκτικά μαζί σας. Η επικοινωνία με το παιδί ξεκινά από τη κοιλιά της μητέρας, αφού το πρώτο όργανο του είναι τα αφτιά και ακούει όλο και περισσότερους ήχους. Μπορείς να μιλάς στο έμβρυο αλλά και στο νεογέννητο μωρό σου, όπως ακριβώς μιλάς με τους ενήλικες, γιατί είναι σε θέση όχι μόνο να καταλάβει και αυτό που του λες αλλά και το συναίσθημά σου, αλλά και να το ακούς ακόμη και εάν δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει. Νοιώθει ότι το σέβεσαι και το ακούς και αυτό είναι το πιο σημαντικό για την ανάπτυξή του. 

Τέλος, πάνω απ’ όλα είτε ακούς το παιδί σας, είτε του μιλάς, στείλε του όλη την αγάπη σου, γιατί αυτή θα το αγκαλιάσει, θα το θεραπεύσει και θα υφάνει πάνω του μια πανίσχυρη αόρατη πανοπλία που θα αντέξει και θα το προστατεύσει από όλες τις αντιξοότητες που θα συναντήσει στην μετέπειτα ζωή του.